RONALD ANCHES <Management>

Ronald Anches komt uit een muzikale familie. met name van moeders kant hebben vele Burlesons hun zangkwaliteiten tentoon gespreid in vele zangkorenzoals het Maranata Koor. Zelf heeft hij samen met zijn broers, Harold†, die in 1966 overleed, Ernie†, die in 2017 overleed en verder Roy Mac Donald en Paul Bruyning van 1963 tot 1966 een zanggroep gehad, genaamd “The Dynamic Stars”.
Ernie†, en vooral Harold† waren volgens Ronald de echte podiumdieren, en ondanks dat Ronald ook zijn best deed, overigens niet onverdienstelijk, lag eigenlijk zijn passie altijd al meer in de hoek van organisatie en management.
Terwijl de andere leden zich uitleefden met musiceren/zingen etc. hield hij zich bezig met het sluiten van contracten en het organiseren van shows voor de groep, o.a. in het patronaat theater. 

Korte tijd na het einde van The Dynamic Stars benaderde Glenn Pocorni hem met het verzoek om manager van 
The Falling Stones te worden. Hij stemde daarin toe, maar wilde een andere meer volwassen persoon erbij, die volgens hem maatschappelijk meer gewaardeerd  zou worden als gesprekspartner met name bij het afsluiten van koop/huurkoop contracten voor instrumenten etc..  Als  22 jarige verwachtte hij dat het moeilijk zou worden in het Suriname van toen. Rudi Kruisland† werd de man met wie hij het managementteam vormde.
Er volgde een periode van vruchtbare samenwerking waarin Ronald zich naar hartenlust heeft kunnen uitleven met het sluiten van contracten, organiseren van activiteiten voor de band, begeleiden bij de optredens etc. Een van zijn beste bijdragen aan The Falling Stones vond hij zelfs het jaarlijks organiseren van een verjaardagsbestaan van The Falling Stones. Het bestond uit overdag een grote show met andere ingehuurde artiesten, een avondfeest, maar ook, als klapstuk, de Miss Falling Stones verkiezingen. Hierbij werd de Miss uit en door het aanwezige publiek gekozen. Zij had gedurende dat jaar een bijzondere plaats en behandeling bij The Falling Stones.
Daarnaast waren ook de discipline, gebrek aan ster allures en professionaliteit  peilers waarmee deze band zich geeft geprofileerd.
Tenslotte waren ook de  prettige , zorgzame contacten met de fans, mede een verklaring voor het waanzinnige succes en de populariteit die deze band ten dele gevallen is. 

Het leven binnen The Falling Stones was een hectisch gebeuren met weinig tijd voor andere dingen dan leven van en voor The Falling Stones.
It was a way of live. Het was dan ook leven in een roes, waarbij hij als lid van de groep van de ene superlatief in de andere belandde. Het was een tijd van populair zijn en veel plezier maken. Zo heeft deze groep in de drie beginjaren  dat hij erbij was, naast drie keer per week oefenen en twee à drie optredens, ook zowel binnenlandse als buitenlandse trips gemaakt. Binnenlands, twee keer naar Wageningen voor enkele dagen en ook eens naar Nickerie voor 5 dagen. Hun eerste buitenlandse trip was voor 9 dagen naar Frans Guyana voor enkele shows.

Later traden The Falling Stones ook nog op in Guyana en op Trinidad alwaar zij hun eerste LP maakten.
Al met al kan hij terugzien op een geweldige periode in zijn leven. Het was een leerschool die, naar zijn mening, iedereen uit de groep op een positieve manier heeft geraakt en voor de rest van hun leven iets bijzonders en onuitwisbaars heeft meegegeven.

Begin 1970 stopte Ronald met de werkzaamheden bij The Falling Stones en vertrok hij voor studie naar Nederland. Ook dat is hem gelukt , want naderhand heeft hij op een middelbare school in Almere als docent mogen functioneren.
Hij heeft sinds enige jaren zijn werkzame leven beëindigd en gaat nu als “pensionado” door het leven.

“De passie voor het managen en organiseren is echter gebleven!”